REJONY UPRAWIANIA KANIONINGU
ALPY NADMORSKIE
Stanowią grupę górską na terenie której znajdują się dwa parki narodowe: Parc National du Mercantour znajdujący się po stronie francuskiej, oraz włoski Parco Naturale Alpi Maritime.
Od wschodu graniczą z Alpami Liguryjskimi, północną granicę tworzy droga łącząca miasta: włoskie Cuneo z Barcellonette we Francji, a zachodnia granica biegnie dolinami rzek Ubaye, Verdun i Var aż do morza Śródziemnego. Najwyższe szczyty przekraczają nieco wysokość 3000 metrów.
Większość kanionów możliwa jest do pokonania od maja do października, a w sezonie pogoda jest z reguły bardzo dobra. Temperatura wody jest również bardzo zachęcająca, prawie zawsze przekracza 12 stopni, a liczne głębokie oczka z krystaliczną wodą zachęcają do skoków i toboganów. Dodatkową zaletą tego rejonu jest jego różnorodność, każdy kanioningowiec znajdzie coś dla siebie ! Są kaniony odcinkami tworzące jaskinie wypełnione pięknymi formami naciekowymi, przejścia gdzie dominują długie zjazdy pięknie mytymi kaskadami, czy piesze wędrówki przeplatane licznymi skokami i toboganami z wysokości często przekraczających 10 metrów. Kaniony w Alpach Nadmorskich są z reguły wyposażone w bardzo solidne stanowiska zjazdowe, składające się najczęściej z dwóch batinoxów połączonych łańcuchem wraz z koluchem do przekładania liny.
ALPY LIGURYJSKIE
Wznoszący się bezpośrednio nad Zatoką Genueńską wapienno fliszowy masyw Alp Liguryjskich, leży w zasadzie całkowicie na terenie Włoch i "sąsiaduje" od zachodu z pasmem Alp Nadmorskich. Najwyższym wzniesieniem jest Cima Marguareis ( 2651 m).
Warunki do uprawiania kanioningu są w zasadzie takie same jak w Alpach Nadmorskich, większość kanionów można przechodzić już w kwietniu, stanowiska zjazdowe są dobre, a woda nie jest zbyt zimna (wystarczy kompletny neopren grubości 4 mm ). Najbardziej godne polecenia to: Rio Prialunga , Rio Barbaira i Rio Ferraia obfitujące w liczne skoki i tobogany, o średnim stopniu trudności. Dla tych co lubią kaniony o rozwinięciu pionowym polecam Rio Infernetto o deniwelacji ponad 700 metrów i długości 4 km.
ALPY JULIJSKIE - SŁOWENIA
Rozległe okolice doliny rzeki Socy, płynącej u podnóża masywu Kanin są miejscem gdzie latem można spotkać: grotołazów, paralotniarzy, kajakarzy górskich, wspinaczy, a także ludzi uprawiających rafting i kanioning. W okolicy jest niestety tylko kilka kanionów z których najciekawsze i naprawdę warte odwiedzenia to: Globoski Potok, Mlinarica, Fratarica i prosty Susec. Kaniony te nie są tak dobrze "obite" jak większość kanionów choćby we Francji, należy więc mieć dodatkowy sprzęt, aby coś "dobić" , czy zostawić taśmę. Miejscowi też nie potrafią udzielić zbyt dużo informacji, choć działa tam bardzo dużo firm komercyjnych. Działać można od mniej więcej połowy maja do końca września, temperatura wody to około 10 stopni, wszystkie wymienione tu kaniony za wyjątkiem Mlinaricy mają możliwość wcześniejszego kilkakrotnego wycofania się.
ALPY WALIJSKIE ( PENIŃSKIE) - część włoska Piemont
Najbardziej wyniosła grupa górska Alp, położona na obszarze kantonu Wallis w Szwajcarii i regionów Aosty i Piemontu we Włoszech. Rozciąga się od przełęczy św Bernarda na zachodzie, po przełęcz Simplon na wschodzie, gdzie graniczy z pasmem Alp Lepontyńskich. Na północy masyw zamyka dolina Rodanu, a od południa dolina Aosty i Alpy Graickie.
Włoska część nie jest tak wysoka jak szwajcarska i skupiona jest wokół głównych dolin : Anzasca, Valsesia, Valtournanche i Valpelline. Większość najbardziej znanych kanionów na tym obszarze ma charakter kaskadowo - meandrowy i poziom trudności D i TD, część z nich zasilana jest wodami lodowcowymi, co przekłada się na temperaturę ( kilka stopni ) wody i w zasadzie uniemożliwia działalność w okresie wiosenno - letnim, najlepszy okres to od połowy sierpnia do początków października. Stanowiska zjazdowe i asekuracyjne są w większości w dobrym stanie, ale w sprzęcie zespołowym nie może zabraknąć miejsca na " spitowanie " , dodatkowe taśmy itp. Najbardziej godne polecenia kaniony w północnym Piemoncie to Rio Bianco, Rasiga, Rio Mondelli, Ogliana i Variola, część kanionów w tych okolicach jest jeszcze w fazie eksploracji i tworzone są nowe przewodniki.
ALPY RETYCKIE - część włoska Lombardia
Alpy Retyckie położone między przełęczami Splugen i Brenner, rozdzielone podłużną doliną Innu, są zbudowane głównie z gnejsów i dolomitów i znane z zimowych kurortów: Davos, Sankt Moritz, Arosa. Południową granicę stanowi dolina rzeki Addy z głównym miastem regionu -Sondrio. W włoskiej części Alp Retyckich najbardziej wyróżniają się dwa kaniony:
Val Bodengo i Torrente Cormor. Kanion Val Bodengo podzielony jest na 3 odcinki, pierwszy krótki i łatwy, w drugim jest już dużo skoków, toboganów i niewysokich zjazdów, odcinek trzeci jest najdłuższy znajduje się w nim około 30 zjazdów w tym kaskada ponad 60 metrów. Przejście całości zajmuje około 8 - 10 godzin ( deniwelacja 750 metrów), ale można to podzielić go na dwa dni.
Torrente Cormor jest nietypowym kanionem, gdyż swoim charakterem bardziej przypomina jaskinię, 5/6 czasu potrzebnego do pokonania kanionu porusza się w kompletnych ciemnościach. Jest sporo zjazdów i odcinków wspinaczkowych, sporą część trasy stanowią olbrzymie zawaliska, gdzie między głazami trzeba szukać właściwej drogi - najczęściej "za wodą", oczywiście po ciemku. Powyżej kanionu znajdują się dwie zapory i lodowiec, który zasila kanion w wodę, ze względu na bardzo dużą ilość ciasnych miejsc, poziom wody musi być absolutnie stabilny!!.
ALPY BERGAMO
Sąsiadujące od północy z Alpami Retyckimi i oddzielającą je rzeką Addą, tworzą stosunkowo niewysoki masyw górski ( najwyższy szczyt Pizzo di Coca 3052m), położony między jeziorem Como , a doliną rzeki Oglio. Dominują tu kaniony o średnim stopniu trudności, nienajlepiej "obite" , w większości dostępne od wczesnego lata do jesieni. Ze względu na liczne i atrakcyjne tobogany polecamy kaniony Torrente Acquaduro i Lessina z 15 metrowym prawie pionowym toboganem J . Dla lubiących długie, "kondycyjne" , kaskadowo meandrowe kaniony warte odwiedzenia są Bondone i Val Perlana o deniwelacji ponad 400 metrów. Znajdujące się w pobliżu jeziora Como i Maggiore mogą być dodatkowym urozmaiceniem po trudach kanioningu.
SIERRA de GUARA
Region ten znajduje się w centralnych Pirenejach, w Aragonii, w pobliżu miasta Huesca. Swoim zasięgiem obejmuje doliny rzek Rio Vero, Rio Isuala, a także rezerwat Roddelar - zwany krainą wąwozów i łuków skalnych.
Kaniony tego masywu to wymarzone miejsce na stacjonarne kanioningowe wakacje, gdyż na niewielkim obszarze znajduje się około 20 wąwozów i aby skutecznie działać wystarczy nam tylko jeden samochód !. Znajdujące się na tym obszarze kaniony przybierają fantastyczne i zachwycające formy w postaci olbrzymich częściowo "zadaszonych " sal, jak i wąskich mrocznych gardzieli z gdzieniegdzie przedzierającymi się promieniami słońca. Znaczna większość z występujących tu kanionów dostępna jest od końca marca do października, należy jednak liczyć się z tym, że w okresie letnim część może być sucha. Stanowiska zjazdowe jak i asekuracyjne są generalnie wystarczające i w dobrym stanie, kaniony są w większości rozwinięte poziomo, a najdłuższe zjazdy rzadko przekraczają 30 metrów, a poziom trudności umiarkowany. Najbardziej godne polecenia są: Cruciacha, Portiacha, Chimiachas, Mascun, Balces, Otin i Gorgas Negras.
REJON GRENOBLE
Prawdopodobnie najbardziej znany kanioningowy obszar to rejon Grenoble z otaczającymi masywami Vercors, Chartreuse i Belledone. Rozwinięte w wapieniach prezentują różnorodne odmiany morfologiczne, stopnie trudności, deniwelacje i długości. Mają charakter pionowy, kaskadowo meandrowy pokonywany głównie przy użyciu lin, bądź rozwinięte bardziej poziomo wyrzeźbione w zalegających płytach wapiennych z długimi odcinkami do pływania i wędrówki.
Wapienny masyw górski Vercors usytuowany między dolinami rzek Drom i Isere z najwyższym szczytem Grand Veymont 2341 m.n.pm, znany grotołazom z licznych głębokich jaskiń, jak i wspinaczom (około 300 wielowyciągowych dróg wspinaczkowych), oferuje również kilkanaście kanionów o bardzo bogatej rzeźbie krasowej. Najbardziej znane, to Canyon des Ecouges , du Ruzand, de la Pissarde i kaskada Moulin Marquis. Pierwszy z nich najbardziej godny polecenia zawiera wszystko co w kanionach najlepsze. Składa się z 3 części, pierwsza ma charakter wąski i pionowy z licznymi pięknymi wodospadami, kończąca się 70 metrową bardzo eksponowaną kaskadą. Druga i trzecia część obfituje w liczne tobogany, skoki, odcinki do pływania i marszu. Kanion jest znacznie bardziej otwarty i zarośnięty, co tworzy specyficzny klimat i stanowi całkowitą odmianę po pierwszej sportowej i rozwiniętej pionowo części.
Wybierając się na kanioning w te okolice, warto wiedzieć, że pogoda często nie jest tutaj naszym sprzymierzeńcem i warto mieć w zapasie jakąś rezerwę czasową i alternatywę na deszczowe dni.